Kızı Mastera Giden Anne

40 yaşıma kadar kişisel gelişim kitaplarını, yazılarını okumaktan, incelemekten, satırların altını çizmekten, not almaktan hep çok keyif aldım. Sanırım o yaşa kadar ihtiyacım vardı bunlara. Sonrasında bu tür yazıların ve kitapların yüzünü dahi görmekten hoşlanmadığımı fark ettim. O zamanlarda artık büyümüştüm sanırım. En son Stephen Covey’in “Etkili İnsanların 7 Alışkanlığı”nı okuduğumu hatırlıyorum. Arkadaşlarımla da paylaşmayı pek severdim. Bir arkadaşım okuyup, geri getirdiğinde “nasıl etkili miyim?” diye sormuştu. Öyle kitap okumakla falan etkili olunmuyor tabi, arkadaşım haklıydı. Çocukların küçük olduğu bir dönem evde, mutfak masasında, 4 kişilik ailemizin katıldığı haftalık toplantılar organize ettim. Daha çok iletişim sağlamak, işte ve okulda yaşananları, okuduğumuz kitapları paylaşmak için. Bir de aile anayasası hazırladık. En önemlisi her hafta birimizi “haftanın aile bireyi” seçip, resmini vestiyerin yan tarafına asıp, onu neden haftanın bireyi seçtiğimizi belirten dav...

Canım kızımla 16 Ağustos’ta Chicago O’hare Havaalanı’nda sıradaki onca insanın bakışları arasında ağlaya ağlaya, sarıla sarıla, birbirimizi görebileceğimiz her dakikayı kullanmaya çalışarak ayrılmıştık. Amerika’nın o sıkı güvenlik önlemlerine rağmen, ayakkabılarımızı çıkardığımız yere kadar, sıranın yanında gelmişti ağlamaktan şişmiş gözleriyle. Güvenlik görevlileri bir şey demediler bize. Sonrasında küçük kızımla New York’a gittiğimizde de neden bir hafta daha onun yanında kalmadım diye kızmıştım kendime. Yarın 19 Aralık ve evine geliyor kızım. İçinde bulunduğum ruh halini ve heyecanımı anlatmam kolay değil. Bu süre içinde her gün, whats app’tan defalarca yazıştık. Haftada bir kaç kez skype’tan konuştuk. Onu her gün, telefonunu çaldırarak ben uyandırdım. Ben çaldırıyordum, o kapatıyordu, kapatınca bir bayan sesi geliyordu telesekreterden “I’m sorry,...” diye. O bayan kim ise artık, Türkiye’den bir kadının her gün bir kaç kere kendisinin sesini duyduğunu tahmin ediyor mudur acaba...

Babalar. Erkekler. Sanki kafalarında hep bir iş telaşı var gibi. Mesafeli. Sanki biraz soğuk ve bencil. Annelere göre evle, çocuklarla daha az ilgili. Farklı bir duruşları var onların. Şaşırtıcı bulduğum bir sükunetleri var, kızgınlık duyuyorum bu sakinliğe. Neden benim gibi telaşlı ve panik değiller. Kafalarının çalışma şekilleri mi farklı diye hep düşünmüşümdür. Uzak, sakin, mesafeli duruşlarının arkasında sakladıkları sevecenlik ve ilgi belki de kadınların hissettiklerinden daha fazla. Bunu gösterebilmeleri olanaksız bence. Doğanın onlara yüklediği hormonlar böyle olmalarını emrediyor. Acil durumlarda ortaya koydukları tavırdan, konuşma biçimlerinden bunu anlamak mümkün. Bir yazımda “ Sanırım bu dünyada çocuğunun yaşadığı sıkıntıları asla unutmayan, onun hayatının hep öyle gideceğini zanneden, üzülen, sakinleştirmeye ve çözüm yaratmaya çalışan tek varlık annedir” diye yazmıştım. Bu konudaki fikrim aynı, ama babalara haksızlık etmemek lazım. Onlar, daha farklı ve kesin, belki...

Benim Rokam Yeni Zelanda'da sürüş eğitimi almış şoför köpek Bugün gazetede bir fotoğraf gördüm. Yeni Zelanda'da kurtarma köpeklerine direksiyon eğitimi veriliyormuş. Köpekler önce tahta otomobillerde vites atma, fren, gaza basma, direksiyonu sağa ve sola döndürme eğitimi alıyorlarmış. Daha sonra kendileri için özel modifiye edilmiş gerçek otomobillerde araba sürüyorlarmış. Köpeklere 10 davranış öğretilip, onları birleştirmeleri sağlanıyormuş. Tabi 200 km hızla gitmiyorlarmış, çok yavaş bir hızla yol alıyorlarmış, olacak o kadar.  Direksiyon başındaki köpekle benim oğlumun benzerliği bir anda dikkatimi çekti. O sırada Amerika'daki kızımla whats app'tan yazışıyorduk, hemen haberin fotoğrafını çektim gönderdim. Aynı Roka.  Sonra aklıma o kadar çok şey geldi ki. Bahçeli bir eve taşındıktan sonra, kızlarım çok istediği için bir köpek almaya karar vermiştik. Taşınma öncesinde Göcek'te tatil yapmaya gittik. Kaldığımız otelin sahipleri bir köpek ve ke...

Kızım yılbaşı tatili için Türkiye'ye geliyor. Hepimiz heyecan içindeyiz. Nasıl güzel bir duygu. Kardeşi gün sayıyor, ben örmekte olduğum kazağı bitirebilmek için didinip duruyorum. Bu kadar uzun sürelerde oturmak hiç bana göre değil, ilmek ilmek örgü örmek. Ankara'daki yakınlarıma "ah keşke burada olsaydınız, kolları ve önü de size verirdim, hemen bitirirdik" diyorum. Kafam yapacağım yemeklerin planlaması ile meşgul. Kızım da orada heyecan içinde. Bir yandan da finaller, projeler onu yoruyor, sıkıyor. Neyse ki çok az kaldı. Uzunca bir süre evde olmayacağı için, yola çıkmadan evvel yapması gereken pek çok şey var doğal olarak. Her zaman yazılı bir liste ile iş yapmayı, bavul hazırlamayı sever, bu bir alışkanlık oldu onda. Bavul hazırlama listeleri çok güzeldir, ben de yararlanırım. Bu sefer de, tatile çıkmadan önce neler yapması gerektiği konusunda bir liste hazırlama ihtiyacı duydu ve benden yardım istedi. Bu listeyi blogumda paylaşmak istiyorum, belki tatile gelecek ...