Babayla tatil





Babamın ikinci dönem yaz tatili benimle birlikte geçiyor. Önce Ünye’ye gitti. Sonra bana geldi. Bugün bilgisayar açıkken yanyana oturduk, çay içiyorduk. Annemin Ordu Boztepe ile ilgili yazdığı şiiri aklına geldi, büyük bölümünü ezbere okudu, bazı dizeleri hatırlayamadı. 87 yaşında olup bu kadarını hatırlaması bile harika. Bilgisayarda annemin sesinden kayıtlı Boztepe şiiri vardı. Onu açtım. Çok sevindi. Bir de diğer şiirini açtım, doğumla ilgili olan. Dinledi iki üç kere. Biraz üzüldüğünü hissettim. Allah’tan kendisini affetmesini diledi. Hatalıydım dedi. Bu şiiri ve hikayesini blogda 2012 Ekim ayında “Bir Hikaye” başlığıyla yayınlamıştım. Babacığım bir yandan dört yıl önce vefat eden eşinin sesini duymaktan, bilgisayarın nasıl da iyi bir alet olduğundan ötürü mutlu oldu, bir yandan da üzüldü. Hiç istememiştim bunu. Şimdi “ahh yalan dünya” diye iç çekiyor. Neyse, güneş gitsin de yürüyüşe çıkalım, açılır o zaman.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yine Tuba Ağacı

Resim
Bu blog sanki benim çocuğum gibi oldu. Genellikle mutfak masasında çalışmayı tercih ediyorum. Lap top'ımı açıp gmail hesabıma girdikten sonra yeni gelmiş mesajlar varsa bile hemen blogger'ı açıp istatistiklere bakmak ilk işim oluyor. Sayfa görüntülenme sayısına bakıyorum. Az önce de öyle yaptım. Son günlerde en çok "Tarabya Hakkında Yazarken" başlıklı yazım okunmuş, ardından 1 Ekim 2012'de yazdığım "Tuba Ağacı" okunmuş en çok. Sanırım arama motorlarında yapılan kelime aramalarında yazı içindeki bir kelimeden ötürü benim bloguma rastlanıyor ve  o yazı okunuyor. Tam olarak bilemiyorum neden okunduğunu. Ben de uzun zamandır okumuyordum. Bir bakayım dedim. O günlerde okuduğum kitap nedeniyle bu ağaca takılmıştım. Hem internette hem çevremde araştırıyordum. Ankara'da da çok olduğunu fark etmiştim sonradan. Bir anda bir şeyin ayırdına vardım ve burada yazmaya karar verdim. Bizim evin yanına Japon Parkı yapıldığından, park alanındaki bütün ağaçların...
Devamı

Tuba ağacı

Resim
“Francielerin avlusundaki tek ağaç ne çamdı ne de baldıran. Dallarından çıkan yeşil sap kümelerinin üstünde sivri uçlu yaprakları vardı. Bu yapraklar sürü sürü, açılmış yeşil şemsiyeleri andırırlardı. Kimileri Tuba ağacı derlerdi buna. Tohumları nereye düşerse düşsün, oradan gökyüzüne erişmeye çalışan bir ağaç biterdi. Çevresi tahta perdeli arsalarda, bakımsız süprüntü kümelerinin arasında büyürdü ve betonda yetişen tek ağaç   oydu. Gürdü, ama yalnızca yoksul mahallelerde biterdi.” (Bir Genç Kız Yetişiyor; Betty Smith; Çeviren: Nihal Yeğinobalı, sayfa 16) Bu romanı yakınlarda bir kez daha okudum. Okumadan çok önce, evimizin etrafında var olan ve kendiliğinden biten dizi dizi ağaçları fark etmiştim. Güneşi görene kadar diğer ağaçların arasından incecik gövdesi uzayıp gidiyor, baharda o uzun dal gibi gövdeden demet demet yapraklar açılmaya başlıyordu. Yan arsadaki gecekondunun sahibi 90 yaşlarındaki iki Karadenizli kardeşin her baharda başlayan domates, fasulye, biber yetişt...
Devamı

Tarabya hakkında yazarken

Resim
Bir önceki yazımdaki hikayeyi yazarken sonunu Malvine ve Neo’nun sohbetlerinde Tarabya’nın gelecekte nasıl olacağıyla ilgili tahminler yürüttürerek, o zamandan bu zamana bu şirin yerde ne tür değişiklikler yaşandığını, yarattığım bu iki kahramanın dilinden anlatarak bitirmeyi istemiştim. Bu durumda hem hikaye uzayacaktı, hem de hayali gerçeklikle örtüşmeyecekti. Peki neler oldu bir bakalım: Tarabya’yı, tarihini, gelişimini araştırırken en çok ilgimi çeken konu, Tokatlıyan Otelleri, sahibinin yaşadıkları, otellerin başına gelenlerdi. Tokat’tan İstanbul’a göç eden Ermeni asıllı Mıgırdıç Tokatlıyan, onun Beyoğlu’nda açtığı dillere destan Tokatlıyan Oteli, sonra Tarabya Tokatlıyan Oteli. Damadının yönetimi ele geçirip, kendisini Nice’te yaşamaya zorlaması, oradaki şanssız yaşantısı ve ölümü. Otellerin ihtişamını kaybetmesi, içindeki paha biçilmez değerdeki eşyaların satılması. Tarabya Tokatlıyan Oteli’nin yanması. Sonra yeniden inşa edilmesi. Şu anda o bina yenilendi ve yakında hiz...
Devamı