Çok mu kolay?

  • Kızım bilgisayarı kucağında, yaptığım çikolatalı keki yese.
  • Eşim, sıradışı bir şekilde mutfakta telefonda youtube'dan müzik dinlese bangır bangır, o da söylese. 
  • Ben lap top dizimde salonda yazı yazıyor olsam.
  • Yemek yenmiş, şaraplar içilmiş. Çok lezzetli bir soslu patlıcan müjveri yenmiş olsa. 
  • Üstüne, Tchibo'dan alınmış Türk kahvesi ile yapılmış kahve içilmiş olsa. Harika bir tatta olsa kahve. 
  • O sırada, sevdiğin birine alınabilecek en en güzel hediyenin kahve fincanı olduğu gerçeğini algılasan balkonda sigara ile kahveni içerken ve fincanları hediye eden arkadaşını hatırlarken. 
  • Hatta üstüne mutfaktan Türk Ajda bardaklarında Çin çayı gelse salona.
  • Mutfaktan müziğe detone sesle eşlik eden bir ses gelse. "Kimler geldi geçti, hiçbirisi senin kadar sevilmediiiii" Bilmem ki bu gece sen de sarhoş musun? Bu yolda dönüş yok sen bilmiyor musun?
  • Bu bloga adını veren mastera giden kızımdan hep iyi haberler alsam. Evi sıcak olsa, üşümese, hasta olmasa, arkadaşlarıyla iyi vakit geçirse, projelerini başarıyla yapsa, kodları çalışsa, sınavlarını geçse, sunuşlarında başarılı olsa. 
  • Gündüz Nişantaşı City'sden müptelası olduğum C&A'den aldığım siyah örgü elbiseyi giymiş olsam akşam. Külotlu çorapla. Kızım ve eşim eve geldiklerinde mini örgü elbiseme şaşırsalar. Her gün görmeye alışık oldukları eşofmanlardan farklı bir şekilde karşılasam onları. 


Bunlar gerçekleşmesi çok zor şeyler değil. Basit ama hayatın tadı tuzu buralarda gizli galiba. Türkiye'de ve dünyada olup bitenlere kayıtsız değilim. Çok önemsiyorum. Düşünüyorum. Üzülüyorum da. Özürlü insanları, özürlü çocukların annelerini çok çok fazla hatırlıyorum. Ama böyle basit mutlulukları da yaşamak istiyorum. Bazen fazla olduğunu düşünüyorum. Ama değil. Mutlu olmak, mutluluğa zemin hazırlamak lazım. Herkes bunu hakediyor. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yine Tuba Ağacı

Resim
Bu blog sanki benim çocuğum gibi oldu. Genellikle mutfak masasında çalışmayı tercih ediyorum. Lap top'ımı açıp gmail hesabıma girdikten sonra yeni gelmiş mesajlar varsa bile hemen blogger'ı açıp istatistiklere bakmak ilk işim oluyor. Sayfa görüntülenme sayısına bakıyorum. Az önce de öyle yaptım. Son günlerde en çok "Tarabya Hakkında Yazarken" başlıklı yazım okunmuş, ardından 1 Ekim 2012'de yazdığım "Tuba Ağacı" okunmuş en çok. Sanırım arama motorlarında yapılan kelime aramalarında yazı içindeki bir kelimeden ötürü benim bloguma rastlanıyor ve  o yazı okunuyor. Tam olarak bilemiyorum neden okunduğunu. Ben de uzun zamandır okumuyordum. Bir bakayım dedim. O günlerde okuduğum kitap nedeniyle bu ağaca takılmıştım. Hem internette hem çevremde araştırıyordum. Ankara'da da çok olduğunu fark etmiştim sonradan. Bir anda bir şeyin ayırdına vardım ve burada yazmaya karar verdim. Bizim evin yanına Japon Parkı yapıldığından, park alanındaki bütün ağaçların...
Devamı

Tuba ağacı

Resim
“Francielerin avlusundaki tek ağaç ne çamdı ne de baldıran. Dallarından çıkan yeşil sap kümelerinin üstünde sivri uçlu yaprakları vardı. Bu yapraklar sürü sürü, açılmış yeşil şemsiyeleri andırırlardı. Kimileri Tuba ağacı derlerdi buna. Tohumları nereye düşerse düşsün, oradan gökyüzüne erişmeye çalışan bir ağaç biterdi. Çevresi tahta perdeli arsalarda, bakımsız süprüntü kümelerinin arasında büyürdü ve betonda yetişen tek ağaç   oydu. Gürdü, ama yalnızca yoksul mahallelerde biterdi.” (Bir Genç Kız Yetişiyor; Betty Smith; Çeviren: Nihal Yeğinobalı, sayfa 16) Bu romanı yakınlarda bir kez daha okudum. Okumadan çok önce, evimizin etrafında var olan ve kendiliğinden biten dizi dizi ağaçları fark etmiştim. Güneşi görene kadar diğer ağaçların arasından incecik gövdesi uzayıp gidiyor, baharda o uzun dal gibi gövdeden demet demet yapraklar açılmaya başlıyordu. Yan arsadaki gecekondunun sahibi 90 yaşlarındaki iki Karadenizli kardeşin her baharda başlayan domates, fasulye, biber yetişt...
Devamı

Tarabya hakkında yazarken

Resim
Bir önceki yazımdaki hikayeyi yazarken sonunu Malvine ve Neo’nun sohbetlerinde Tarabya’nın gelecekte nasıl olacağıyla ilgili tahminler yürüttürerek, o zamandan bu zamana bu şirin yerde ne tür değişiklikler yaşandığını, yarattığım bu iki kahramanın dilinden anlatarak bitirmeyi istemiştim. Bu durumda hem hikaye uzayacaktı, hem de hayali gerçeklikle örtüşmeyecekti. Peki neler oldu bir bakalım: Tarabya’yı, tarihini, gelişimini araştırırken en çok ilgimi çeken konu, Tokatlıyan Otelleri, sahibinin yaşadıkları, otellerin başına gelenlerdi. Tokat’tan İstanbul’a göç eden Ermeni asıllı Mıgırdıç Tokatlıyan, onun Beyoğlu’nda açtığı dillere destan Tokatlıyan Oteli, sonra Tarabya Tokatlıyan Oteli. Damadının yönetimi ele geçirip, kendisini Nice’te yaşamaya zorlaması, oradaki şanssız yaşantısı ve ölümü. Otellerin ihtişamını kaybetmesi, içindeki paha biçilmez değerdeki eşyaların satılması. Tarabya Tokatlıyan Oteli’nin yanması. Sonra yeniden inşa edilmesi. Şu anda o bina yenilendi ve yakında hiz...
Devamı